Zul je altijd zien. Kun je – noodgedwongen weliswaar- op een zaterdagmiddag weer eens een wedstrijdje van HJSC 1 bijwonen, besluit de kleine man om zijn middagdutje te verlengen. Dus in plaats van langs het veld met een bakje koffie, stond ik om vijf over drie nog bij de commode met een strontluier in de handen.

Goed. Je moet er wat voor overhebben, dus snel Matthijs in de kleren hijsen en op naar Oan it Far. Aan het weer kan het niet liggen deze middag. Een heerlijk najaarszonnetje. Dat belooft wat. HJSC tegen Delfstrahuizen. Groen-wit tegen zwart-wit. Een goede tegenstander, zo is de verwachting. Maar de mannen van trainer Thomas Graven zijn een stelletje jonge gasten die lastig te kloppen zijn, afgaande op de eerste twee duels die eindigden in 1-1.

Om maar zo weinig mogelijk te hoeven missen van het spektakel, besluit ik niet langs de basisschool maar over De Toer richting het veld te lopen. Zo kan ik – is mijn veronderstelling – van een afstandje alvast wat meepikken van de wedstrijd. Ware het niet dat het voetbalveld is omringd door prachtige groene struiken en er alleen wat geschreeuw te horen is.

Bij de ingang staat nog altijd Grietje van der Zee keurig met de boekjes. Ze zijn al opgeborgen op het moment dat ik aan kom lopen, maar een muntje van 2 euro doet wonderen. Lotnummer 189. Eens zien of we vandaag wel prijs hebben. ,,It stiet al 0-2”, vertelt Grietje. Shit. Dan maar een vleesprijsje vandaag.

De klok staat op vijf voor half vier en Jorrit Visser en Ditmer Slump hebben Delfstrahuizen aan een verdiende voorsprong geholpen. Als ik tenminste de toeschouwers mag geloven. Ome Thijs, die straks nog naar de verjaardag van ome Henk gaat, meldt mij tussen neus en lippen door dat een goal van HJSC is afgekeurd, maar dat dat waarschijnlijk wel een terechte beslissing was. ‘It rint net’, zegt ome Thijs. Afgaande op de twintig minuten die ik heb gezien, heeft hij gelijk.

In de laatste twintig minuten van de eerste helft mist Delfstrahuizen nog een paar dotten van kansen. Niet te zuinig. Met een nulletje of 4 achterstand aan de thee had HJSC ook niet mogen klagen. Maar het blijft door al die missers wel in de wedstrijd. Jammer dat dat kopballetje van Tristan Kouwenhoven vlak voor rust de juiste richting mist, want een ‘vieze’ 1-2 vlak voor de thee kan soms wonderen doen.

In de tweede helft een ander HJSC, dat sterker is en nu ineens wel alle duels lijkt te winnen. Achter de goal is het druk met mensen. Natuurlijk. Dat hoort zo, als HJSC richting het dorpshuis speelt. De staantribune daarentegen is opvallend leeg en daarom het domein van Nauta junior. Hopelijk gaat het allemaal lukken met de overkapping, dan kunnen we in de winter lekker droog staan.

Enfin. Henk Hoekstra komt nog in de ploeg om de aanval te versterken. Met de jeugd lijkt het wel goed te zitten. Wat meer routine in de groep schijnt welkom te zijn. Maar er zijn zo weinig dertigers. Zeker nu Justin Boonstra als nestor van het geheel uit de running is met een hamstringblessure.

Uit een slim genomen hoekschop à la Liverpool tegen Barcelona in 2019, is HJSC dicht bij de 1-2. De keeper redt sterk. HJSC is dreigend, maar echte uitgespeelde kansen zien we helaas niet. Wel een paar leuke schoten van afstand. Daar hebben we de laatste twee weken een abonnement op, als ik de verslagen van Erro Hofstra mag geloven. Nu treffen ze geen doel.

Waar HJSC 1 ook een abonnement op heeft is het weggeven van strafschoppen. Toegegeven; zo’n handsbal kun je niks aan doen, maar regels zijn regels. Overigens beviel de jonge scheidsrechter prima, ook al zag hij nog een zuivere strafschop voor Delfstrahuizen over het hoofd. Het was toen na de eerder benutte penalty al 0-3, dus veel maakte het niet uit. Al zal Jorrit Visser gebaald hebben. Die had na zijn goal nog wel een keer achter de bal plaats willen nemen, is mijn veronderstelling.

De wedstrijd bloed dood. Een mooie sportieve strijd tussen twee ploegen die graag de bal het werk laten doen. HJSC 1 heeft zich van zijn goede kant laten zien na rust, maar Delfstrahuizen is even een stapje verder.

Nog maar een keer op de telefoon kijken. HJSC 2 staat al een poos op voorsprong in Idskenhuizen tegen VVI 4, maar gastverslaggever Bauke van Kalsbeek schiet maar niet op met zijn appjes. ‘Tien minuten blessuretijd’, zo gaat het gerucht. Maar it twadde wint wel dankzij twee goals van Nils de Lange en zo is er toch nog reden voor een feestje met zangeres Jessy. Of was het nu Jessie? De vijftien vrouwen van vrijgezellen Timo en Toussaint pakken een punt in Harlingen (2-2); ook hartstikke prima. Geen vleesprijs op mijn lootje; hoe kan het ook anders. Draai dan de tap maar open!

De mensen van Delfstrahuizen hebben net als wij Hommerts-Jutrijpers weinig feestjes meegemaakt het laatste anderhalf jaar, dus blijven nog lekker even plakken en hossen tot een uurtje of tien. De tafels zijn nog heel, maar veel scheelt het niet. Een mooie avond met allemaal leuke mensen in het dorpshuis. Dat was alweer een poosje geleden. Het ‘HJSC olé olé’ zal inmiddels zijn weg naar de Delfstrahuizer playlist op Spotify gevonden hebben. Net zoals ze het lied bij Sneek, Scharnegoutum, Blokzijl en QVC ook al kunnen dromen.

Op naar volgende week, dan reist het gezelschap af naar Franeker. Wat zou het fijn zijn om wat puntjes mee naar huis te nemen.

Piet Jan

 

In de derde competitiewedstrijd ging HJSC zaterdagmiddag onderuit tegen Delfstrahuizen met 3-0. Gonny de Boer maakte de foto’s van de wedstrijd.

Klik hier voor het voorwoord uit het programmaboekje