Uitgeteld zaten we aan de lange tafel in de kantine. Bijkomend van een chaotische middag vol geschreeuw, gejank, gestoei en gevlieg. Het jaarlijkse Sinterklaasfeest in het dorpshuis was weer een ware beproeving voor de ouders, maar onze Spaanse bebaarde kindervriend kneep er gelukkig na een uurtje weer tussenuit. En dus kon één van de aanwezige vaders toch nog even wat minuutjes meehobbelen met it twadde tegen WééPééBéé 3.

Kennelijk was het twintig meter verderop op het gras van sportpark Oan it Far niet veel anders geweest. De harde kern (die geen vuurwerk nodig hebben om zich te vermaken) deelde in de rust mee dat de stand 1-1 was en dat het spel niet al te best was. Eenmaal De Jister uit en aan het einde van de catacombe, werd die boodschap bevestigd. Een ouderwetse tirade van Timo was vanaf een metertje of 15 luid en duidelijk te horen. Tirades die me voor even terugbrachten naar het seizoen 2001/2002, toen we in de C-junioren dit ook geregeld beleefden.

Echter moeten we concluderen dat Timo in de bijna kwarteeuw die sindsdien is omgevlogen, een stuk softer en milder is geworden. Timo Woke-ermans, naar u wilt. Want de echte krachttermen van vroeger, uitspraken die iedereen wel kan dromen, zijn verleden tijd. Er was zaterdag niemand ‘als baby van de commode’ gesodemieterd, er stonden geen elf spelers op het veld met een seksuele voorkeur voor hetzelfde geslacht en ook de verwijzing naar een bepaalde medewerker van de staat is verleden tijd. Nee, hier stond een man die in de verte leek op Timo, maar zeer beschaafd gedrag vertoonde. Er werd geklaagd over de instelling (voor het eerst dit seizoen), het gebrek aan inspiratie en een idee, en dat nog zo’n helft wel eens een nederlaag zou kunnen opleveren. Allemaal teksten die – voor iemand die er niet bij was geweest – wel hout sneden.

Terug naar een uurtje eerder. De keuze was weer reuze voor ons technische duo, dat in de voorbereiding onze kleine grote man Justin af moest staan aan diens broer en het eerste elftal. Één doelpuntje tegen Heerenveense Boys was voldoende om voor het eerste geselecteerd te worden. Meer motivatie hadden de aanvallers van It Twadde niet nodig. Alsnog stonden er zestien man op papier. De basis was als volgt: Luuk op de kooi, met daarvoor Jarnö. Mét het juiste ondergoed en een prachtig mooie nieuwe trui in de tas. Centraal achterin Mark T, Diego T. en op links Andries V. Collinho rechtshalf, Sambaman Hoeka in de as samen met Thoetie, die na een week lang ziekte toch nog wat energie had gevonden om minstens een helftje mee te doen. Box-to-box Folkert mocht met zijn loopvermogen de hele linkerkant bestrijken. Voorin hadden Mark Sterk en Sveer en Sander het weer dolfijn met zijn tweetjes.

Onze man in vorm is Sander en hij voelt zich momenteel zo thuis als een zoogdier in een Harderwijks attractiepark. Hij bracht It Twadde op voorsprong tegen een WPB dat op de linksbuiten een of andere tropische verrassing uit de hoge hoed had getoverd, die ondanks de kou als een beest tekeerging. Schone taak aan onze Jarnö om hem vakkundig uit te schakelen, maar met een fiets blijft het toch lastig om een opgevoerde fatbike bij te houden. Razendsnel, handig aan de bal; onze achterhoede had de handen vol aan deze speler. Dat het bij rust slechts 1-1 stond, was nog een gelukje voor HJSC. Althans; als ik de woorden van Timo mag geloven.

Na de donderspeech een paar wissels. Andries, Collin en Folkert werd geslachtofferd en Dario, Lars Sterk en Sveer en Lars P. kwamen erin.  Johan de B. en ondergetekende mochten nog eventjes op de bank blijven zitten. It Twadde liet na rust een ander gezicht zien, maar kwam toch op achterstand. Een klasse interceptie van Jarnö werd opgevolgd door een glijpartij, waarna zijn tegenstander was vertrokken en de bal bij een vrijstaande medespeler wist te krijgen: 1-2. Johan de B. en Piet J. kwamen erin, waarbij laatstgenoemde zich keurig in de spits wist te praten. Door van 4-4-2 naar 4-3-3 te schakelen kreeg HJSC meer grip en binnen een mum van tijd was de score weer gelijk. Mark S&V brak door op links, legde strak voor en bij de tweede paal gleed Sander zijn tweede treffer van de middag binnen: 2-2. Die zijn we volgende week kwijt aan het eerste.

It Twadde verzuimde vervolgens het duel naar zich toe te trekken. Een diepe bal van de op linksbuiten ingevallen Diego op Piet Jan werd op waarde geschat en de veteraan wist het met bal en al tot het vijfmetergebied te redden, maar zijn inzet verdween net langs de verkeerde kant van de paal. Hetzelfde even later gebeurde met een diepe bal van Mark T. die over de verdediging heen viel. Het daaropvolgende lobje werd door Piet Jan net naast het doel gewerkt. In de slotfase kreeg Diego na een keurige 35+aanval over links nog een dot van een kans, maar zijn inzet werd op de doellijn weggekopt door een speler van WPB. Zonde. Weer geen drie puntjes, maar wel blijdschap bij Piet Jan die zijn eerste punt van het seizoen pakte. Vandaar ook een kratje van hem in de box voor de droge keel, die later bij een droge gehaktbal in de kantine ook goed van pas kwam.

De awards voor deze week kunnen natuurlijk niet ontbreken. Daar gaan we.

De ‘jij kunt een telefoontje van Joeri verwachten-award’ is voor ons goudlokjehaantje Sander. Twee goals. Dat is tegenwoordig goed voor minimaal een maand aan basisplaatsen in het eerste.

De ‘bambi-award’ is voor Jarnö. Ongelukkig, maar wel een schitterende glijpartij bij de 1-2 na een goede interceptie. Het zijn de naweeën van een defecte drainagepomp, waardoor het voor de grotere spelers onder ons soms wat meer glibberen is.

De ‘je moet het wel verdienen-trofee’ is voor Dario. Met rugnummer 77 spelen is niet voor iedereen weggelegd. De druk die dit met zich meebrengt, is niet te trainen. Dario speelde naar eigen zeggen niet zijn beste wedstrijd en daarom kan Thomas G. de volgende keer het shirt weer aantrekken.

De ‘het’r in moaie nije trui?-bokaal’ is voor Jarnö. Met opzet het kaartje aan de nieuwe trui laten zitten om zo op subtiele wijze wat complimentjes binnen te harken voor je nieuw aangeschafte kledingstuk. Slim.

De ‘L’oreal-award’ kent twee winnaars. Het is wel meer dan twintig jaar geleden dat ik voor het laatst een speler van HJSC in de kleedkamer haarlak zag gebruiken, maar afgelopen zaterdag waren er liefst twee spelers die hun coupé voorzagen van een speciaal en verstevigend glanslaagje. Nee, het was niet de man met het mooiste haar van Jutrijp-Hommerts Sander. De award gaat naar zowel Box-to-box Folkert als naar Jarnö.

De ‘niet eten en praten tegelijk-award’ is voor Piet Jan, die zich in de kantine half verslikte in een gehaktbal en tot zijn ontzetting niemand de heimlich-greep zag uitvoeren en ook niemand naar buiten zag rennen om een AED op te halen.

De ‘Egbert Bethlehem Man of the Match-bokaal’ is voor Jarnö. In meerdere opzichten de absolute hoofdrolspeler op deze zaterdag, die van ons allen de moeilijkste taak kreeg om hun beste man uit te schakelen en dit toch op zeer verdienstelijke wijze deed. En in het slotoffensief nog een lange rush naar voren. Uitgeteld zat hij in de kleedkamer, alsof hij net een uur lang bij het Sinterklaasfeest in het dorpshuis was geweest. Respect.